Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sed residamus, inquit, si placet. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Ratio quidem vestra sic cogit. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Proclivi currit oratio.

Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Hos contra singulos dici est melius. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Quamquam id quidem,

infinitum est in hac urbe; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Hoc est non dividere, sed frangere. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Minime vero istorum quidem, inquit.

Praeclare hoc quidem. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ut aliquid scire se gaudeant? At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos commodius agimus. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Duo Reges: constructio interrete. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Iam in altera philosophiae parte. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Tubulo putas dicere? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quare ad ea

primum, si videtur; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.