Ac tamen hic mallet non dolere. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Scisse enim te quis coarguere possit? Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur.

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Collatio igitur ista te nihil iuvat. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Cur haec eadem Democritus? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quo modo autem optimum, si

bonum praeterea nullum est? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quod totum contra est. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Dici enim nihil potest verius. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Non laboro, inquit, de nomine. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Itaque

nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Illi enim inter se dissentiunt. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Duo Reges: constructio interrete.